MetalSide.pl

Krwawisz

hehe, zaloze sie ze jakbym poszedl dzisiaj do sklepu to juz tam bedzie na polce stalo Wink

Dziobak

Nie ma nic gorszego od uczucia rozczarowania po długim oczekiwaniu na płyte, która miała swoim cięzarem i prędkościa urwać jaja/ rozwalić czaszke/ wgnieść w ziemie/ niepotrzebne skreślić. Fakt, są świetne kawałki jak Psychopathy Red, World Painted Blood, Snuff, jednak nazwa "Slayer" zobowiązuje do czegoś więcej.

7/10.

Herman

Nie zgadzam sie z przedmówcą....
Jak na razie (kilka prześłuchań) jest zajebiscie dobrze, na razie tak samo jak CI.... chyba będzie lepiej

niektóre kawąłki przypominaja nawet (sic!) SNM Surprised

K0stek · Dołączył: 09 Mar 2006 Posty: 1644 Przeczytał: 0 tematów Skąd: Toruń

Zajebiście mi się podoba ta punkowa zadziorność.

Herman

no, cos w tym jest....
punkowoscia dorównuje DI

Vader

Zabor

Jak dla mnie to płyta na pewno jest lepsza od Christ Illusion, w ogóle to chyba najlepszy materiał od Divine Intervention. No ale wymaga jeszcze wielu odsłuchań Smile

gumbyy

No no... ładnie chwalicie. Mam nadzieję na konkretną płytę Smile

Żelazny

Mnie zupełnie nie ruszyło - parę fragmentów ok, ale tak to nic specjalnego.

Herman

Oto moje skojarzenia

World painted blood - SOH/SITA, zajebisty kawałek ogolnie
Unit 731 - SNM/HA jak nic
Snuff - podobnie, z tym że potem zahacza już o RIB
Beauty through order - strasznie zamulony, trochę pachnie tu DIM
Hate worldwide - miazga, nic dodać nic ująć... bez porównań Wink

Public display of dismemberment - jak na razie najlepszy kawałek, także miazga, zajebista perkusja, RIB
Human stain - oj tutaj też DIM, ale pozytywnie.
Americon - prawie jak nie Slayer, trochę GHUA
Psychopathy red - kolejna miazga, typowy Slayer SOH/SITA
Play with dolls - ogólnie schizolskie, powiedzmy DIM/GHUA
Not of this god - kolejny wymiatacz RIB/SOH

Wszystko ok, zmiata Christ Illusion jak nic.
Tylko ta okładka. . .

gumbyy

Coffin

Co by nie mówić to nowy Slayer rozpierdala Very Happy

Herman

Vader

Byłem bardzo sceptycznie do niej nastawiony. Ale jednak Slayer nie zawiódł. Ta płyta zawiera właściwie wszystkie elementy z ich kariery. Przekrój od debiutu aż do GHUA. I zarówno "staro" brzmiące kawałki jak i "nowo" zmiatają równo. Zajebiście podoba mi się Playing with dolls - zupełnie nietypowy dla Slayer mimo ,że słychać w tle trochę Seasons, trochę nowszych brzmień. Rewelacja. Jeżeli byłaby to ich ostatnia płyta - byłaby wspaniałym podsumowaniem kariery.

Coffin

Co by nie mówić to Slayer rozpierdolił Endgame i DM Wink